Gılgamış, Uzaklardaki Utanapishtim’e konuştu:
“Sana bakıyordum,
ama görünüşün tuhaf değil – benim gibisin!
Sen de farklı değilsin – benim gibisin!
Aklım seninle savaşmaya kararlıydı,
(ama bunun yerine?) kolum senin üzerinde işe yaramaz.
Söyle bana, nasıl oluyor da Tanrılar Meclisi’nde durup
hayat buldun!”
Utanapiştim Gılgamış’la konuştu ve şöyle dedi:
“Sana Gılgamış, gizli bir şeyi açıklayacağım,
sana tanrıların bir sırrını söyleyeceğim!
Şuruppak, kesinlikle bildiğiniz bir şehir
, Fırat kıyısında kurulu,
o şehir çok eskiydi ve içinde tanrılar vardı.
Büyük Tanrıların yürekleri onları Tufan’a sevk etti.
Babaları Anu (gizlilik yemini etti),
Danışmanları Valiant Enlil , Kahyaları
Ninurta,
Kanalların Bakanı Ennugi idi.
Ea, Zeki Prens(?), onlarla yemin altındaydı.
sazdan evle konuşmalarını tekrarladı:
‘Kamış ev, kamış ev! Duvar, duvar!
Ey Ubartutu oğlu Şuruppaklı adam:
Evi yık ve bir kayık yap!
Serveti terk et ve canlıları ara!
Malları reddedin ve canlıları canlı tutun!
Tüm canlıları tekneye bindirin.
Yapacağınız tekne
, boyutları birbirine eşit olmalıdır:
uzunluğu genişliğine uygun olmalıdır.
Apsu gibi üstünü örtün.
Anladım ve efendim Ea ile konuştum:
‘Efendim, söylediğin buyruk böyledir,
yerine getireceğim ve yapacağım.
Ama şehre, halka ve
Yaşlılara ne cevap vereceğim!’
Ea konuştu, hizmetkarına bana emretti:
“Siz, o halde, onlara söylemelisiniz:
“Görünüşe göre Enlil beni reddediyor,
bu yüzden sizin şehrinizde oturamam (?),
Enlil’in toprağına ayak basamam.
Lordum Ea ile yaşamak için Apsu’ya ineceğim.
ve üzerinize bol miktarda kuş, sayısız(!) balık yağdıracaktır .
Sana bir servet hasadı getirecek
, sabah somun ekmek
yağdıracak ve akşam buğday yağmuru yağdıracak!”
Şafak sökerken
etrafımda toplanan topraklar
marangoz baltasını taşıdı. ,
kamış işçisi (bastırıcı) taşını taşıdı,
… adamlar …
Zifti çocuk taşıdı,
zayıf olan başka ne gerekiyorsa getirdi.
Beşinci gün onun dışını ortaya koydum.
Alanda bir tarlaydı
, duvarlarının her biri 10 kez 12 arşın yüksekliğinde,
tepesinin kenarları eşit uzunlukta, her biri 10 kez It arşındı.
(İç) yapısını ortaya koydum ve resmini çizdim (?).
Altı güverte sağladım,
böylece onu yediye (seviyeye) böldüm.
İçini dokuza (bölmelere) ayırdım.
Orta kısmına (dışarıda tutmak için) tapalar sürdüm.
Punting direklerini gördüm ve gerekli olanı koydum. Bitüm fırınına üç
kez 3.600 (birim) ham bitüm döktüm , üç kez 3.600 (birim) zift… 3.600 (birim) yağ tükettikleri (!) ve iki kez 3.600 (birim) yağ, kayıkçının depoladığı . Et için öküz kestim(!) ve gün be gün koyun kestim.
İşçilere(?) bira, bira, yağ, şarap verdim, sanki
nehir
suyuymuş gibi, Yeni Yıl Şenliği gibi bir parti yapsınlar.
… ve elimi yağlamaya(!) koydum.
Tekne gün batımına kadar tamamlandı.
Lansman çok zor oldu. Üçte ikisi suya girene kadar
kutuplardan oluşan bir pisti önden arkaya taşımaya devam etmek zorunda kaldılar(?). Üzerine ne yükledimse yükledim: Ne gümüşüm varsa yükledim, ne altınlarım varsa yükledim.
Sahip olduğum tüm canlıları ona
yükledim, tüm akrabalarımı ve tüm akrabalarımı tekneye bindirdim, tüm kır
hayvanlarını ve hayvanlarını ve zanaatkarları
yukarı çıkardım.
Şamaş belirli bir zaman belirlemişti:
‘Sabahları bir somun ekmek
yağdıracağım ve akşamları bir buğday yağmuru yağdıracağım!
Teknenin içine gir, girişi mühürle!’
Belirtilen saat gelmişti.
Sabahları somun ekmekleri
, akşamları ise buğday yağmuru yağdırdı.
Havanın görünümünü izledim–
havayı görmek korkunçtu!
Tekneye girdim ve girişi kapattım.
Kayığın kalafatlaması için kayıkçı Puzuramurri’ye
sarayı içindekilerle birlikte verdim.
Şafak ağarmaya başlarken
ufuktan kara bir bulut yükseldi. Adad, Shullat ve Hanish’e gitmeden önce onun
içinde gürledi, dağları ve karaları aşmanın habercisiydi. Erragal demirleme direklerini çıkardı,
Ninurta ileri gitti ve bentleri taştı.
Anunnaki meşaleleri kaldırdı ve alevleriyle
toprağı ateşe verdi.
Adad’ın yaptıklarının şaşkınlığı gökleri ele geçirdi ve
ışık olan her şeyi karanlığa çevirdi.
Toprak… çömlek gibi… paramparça oldu.
Bütün gün Güney Rüzgarı esti …,
hızlı esiyor, dağı suya batırıyor,
insanları bir saldırı gibi eziyordu.
Arkadaşını kimse göremezdi,
torrentte birbirlerini tanıyamadılar.
Tanrılar Tufan’dan korktular
ve Anu’nun cennetine yükselerek geri çekildiler.
Tanrılar köpekler gibi sinmiş, dış duvarın yanında çömelmiş.
İştar doğum yapan bir kadın gibi çığlık attı
, tatlı sesli Tanrıların Hanımı feryat etti:
“Eski günler ne yazık ki kile döndü,
çünkü Tanrılar Meclisinde kötü şeyler söyledim!
Tanrılar Meclisinde nasıl kötü şeyler söyleyebilirim,
Halkımı yok etmek için bir felaket emri vermek!!
Sevgili halkımı doğurur
doğurmaz, denizi bir sürü balık gibi doldurdular!’ Tanrılar -Anunnakilerinkiler-
onunla birlikte ağlıyorlardı
, tanrılar alçakgönüllülükle ağlayarak, kederden(?) Altı gün yedi gece rüzgar ve sel geldi, fırtına ülkeyi dümdüz etti. Yedinci gün geldiğinde fırtına esiyordu, sel bir savaştı, bir kadın gibi kendi kendisiyle boğuşuyordu.
kıvranmak (emek).
Deniz sakinleşti, durgunlaştı, kasırga (ve) sel durdu.
Bütün gün etrafa baktım – sessizlik çökmüştü
ve tüm insanlar kile dönmüştü!
Arazi bir çatı kadar düzdü.
Havalandırmayı açtım ve temiz hava (gün ışığı!) burnumun kenarına düştü
.
Dizlerimin üzerine çöktüm ve ağlayarak oturdum,
gözyaşlarım burnumun kenarından aşağı süzülüyordu.
Denizin enginliğinde kıyı şeridi aradım,
ve on iki fersah sonra bir bölge (toprak) ortaya çıktı.
Nimush Dağı’nda tekne sabit kaldı,
Nimush Dağı tekneyi tuttu ve sallanmaya izin vermedi.
Bir gün ve ikinci bir Nimush Dağı tekneyi tuttu,
sallanmaya izin vermedi.
Üçüncü gün, dördüncü gün, Nimush Dağı tekneyi tuttu,
sallanmaya izin vermedi.
Beşinci gün, altıncı gün, Nimush Dağı tekneyi tuttu,
sallanmasına izin vermedi.
Yedinci gün gelince
bir güvercin gönderdim ve onu salıverdim.
Güvercin gitti, ama bana geri döndü;
hiçbir levrek görünmüyordu, bu yüzden bana döndü.
Bir kırlangıç gönderdim ve onu serbest bıraktım.
Kırlangıç öttü, ama bana geri döndü;
hiçbir levrek görünmüyordu, bu yüzden bana döndü.
Bir kuzgun gönderdim ve onu salıverdim.
Kuzgun gitti ve suların geriye doğru kaydığını gördü.
Yiyor, kaşınıyor, sallanıyor ama bana dönmüyor.
Sonra her şeyi her yöne gönderdim ve
(bir koyun) kurban ettim.
Dağ zigguratının önünde tütsü sundum.
Yedi ve yedi kült kaplarını yerine koydum
ve (ateşe) altına (veya: kaselerine)
kamış, sedir ve mersin döktüm.
Tanrılar tadı kokladılar,
tanrılar tatlı tadı kokladılar
ve bir (koyun) kurbanının üzerine sinekler gibi toplandılar.
Tam o sırada Beletili geldi.
Anu’nun
eğlenmesi için yaptığı büyük sinekleri (boncukları) havaya kaldırdı(!): “Siz tanrılar, kesinlikle boynumdaki
bu lapis lazuli’yi unutmayacağım gibi ,
Bu günleri hatırlayayım ve onları asla unutmayalım!
Tanrılar buhur sunusuna gelebilirler,
ama Enlil tütsü sunusuna gelmeyebilir,
çünkü Tufan’ı onun yarattığını
ve halkımı yok olmaya sevk ettiğini düşünmeden.’
Tam o sırada Enlil geldi.
Kayığı gördü ve öfkelendi,
İgigi tanrılarına öfkeyle doldu:
‘Canlı bir varlık nereden kaçtı?
Hiç kimse yok oluştan sağ kurtulamayacaktı!’
Ninurta Yiğit Enlil ile konuşarak şöyle dedi:
“Böyle bir şeyi Ea’dan başka kim tasarlayabilir?
Her entrikayı bilen Ea’dır!’
La, Yiğit Enlil ile konuşarak şöyle dedi:
“O senindir, ey Tanrıların Bilgesi olan Yiğit Kişi.
Nasıl olur da düşünmeden tufanı meydana getirirsin
, tecavüzü yapana
suçla, suçu faile yükle
de merhamet et ki (insanlık) kesilip atılsın,
sabret ki öldürülsünler.
Tufanı senin getirmen yerine, keşke
aslan insanları küçültmek için ortaya çıksaydı!
Tufan’ı getirmeniz yerine,
bir kurt görünseydi, insanları küçültmek için!
Tufanı senin getirmen yerine,
o kıtlık ülkeyi katletmek için mi gelseydi!
Tufan’ı getirmek yerine,
o (Pestilent) Erra, ülkeyi harap edecek gibi görünseydi!
Büyük Tanrıların sırrını ifşa eden ben değildim,
(Yalnızca) bir rüyayı Atrahasis’e gösterdim ve (böylece)
işitti tanrıların sırrını.
Şimdi o zaman! Müzakere onun hakkında olmalı!’
Enlil kayığa
bindi ve elimden tutarak beni yukarı çıkardı.
Karımı ayağa kaldırıp yanıma diz çöktürdü.
Alnımıza dokundu ve aramızda durarak bizi
kutsadı:
‘Önceden Utanapishtim bir insandı.
Ama şimdi Utanapishtim ve karısı bizim gibi
, tanrılar gibi olsunlar!
Utanapishtim uzaklarda, Nehirlerin Ağzında otursun.’
Bizi uzaklara götürdüler ve Nehirlerin Ağzına yerleştirdiler.” “Öyleyse, aradığınız yaşamı
bulasınız diye tanrıları sizin adınıza kim toplayacak ! Beklemek! Altı gün yedi gece yatmayacaksın.” (Başıyla) bacaklarının arasına oturur oturmaz bir sis gibi uykuya daldı. Utanapiştim karısına dedi ki: “Şuraya bak! Adam, (ebedi) hayat isteyen genç!
Uyku, bir sis gibi üzerine uçtu.”
Karısı, Uzaktaki Utanapishtim’e dedi:
“Ona dokunun, adam uyansın.
Geldiği yoldan sağ salim dönmesine izin verin.
Bırakın çıktığı kapıdan ülkesine dönsün.”
Utanapiştim karısına şöyle dedi:
“İnsanlık aldatıcıdır ve sizi aldatacaktır.
Gel, ona ekmek pişir ve başının yanına
koymaya devam et ve yattığı her gün duvara çiz.”
Ekmeklerini pişirip başının yanına yerleştirdi.
ve yattığı günü duvara işaretledi.
Birinci somun kurutuldu,
ikincisi bayat, üçüncü nemli(?), dördüncüsü beyaza döndü,
onun…,
beşincisi gri (küf), altıncısı hala taze.
yedincisi – aniden ona dokundu ve adam uyandı.
Gılgamış Utanapiştim’e şöyle dedi:
“Uyku üzerime çöktüğü anda bana
dokundun ve beni uyardın!”
Utanapiştim Gılgamış’la konuşarak şöyle dedi:
“Buraya bak Gılgamış, somunlarını say!
Duvarda neyin işaretlendiğinin farkında olmalısınız!
İlk somununuz kurutulmuş,
ikincisi bayat, üçüncü nemli, dördüncünüz beyaza döndü,
onun …
beşinci filizlenmiş gri (küf), altıncısı hala taze.
Yedinci – aniden ona dokundu ve adam uyandı.
Gılgamış Utanapiştim’e şöyle dedi:
“Uyku üzerime çöktüğü anda bana
dokundun ve beni uyardın!”
Utanapiştim Gılgamış’la konuşarak şöyle dedi:
“Buraya bak Gılgamış, somunlarını say!
Duvarda neyin işaretlendiğinin farkında olmalısınız!
İlk somununuz kurutulmuş,
ikincisi bayat, üçüncü nemli, dördüncünüz beyaza döndü,
onun …
beşinci filizlenmiş gri (küf), altıncısı hala taze.
Yedinci – o anda uyandın!”
Gılgamış, Uzaklardaki Utanapiştim’e şöyle dedi:
“Vay! Ne yapayım, Utanapishtim, nereye gideyim!
Hırsız etimi ele
geçirdi, yatak odamda Ölüm yaşıyor
ve nereye adım atsam Ölüm orada!”
Vatan Eli Boş Utanapishtim
, kayıkçı Urshanabi’ye şöyle dedi:
“Liman seni reddedebilir, vapur iskelesi seni reddedebilir
! vücudunu
zincirler , hayvan postları güzel cildini mahvetti. Onu götür Urşanabi, yıkama yerine getir. Keçeli saçlarını ellu gibi suda yıkasın. Hayvan derisini atsın ve deniz götürsün. ,
bedeni ince yağla ıslansın
, başının etrafındaki sargı yeni
yapsın, kendisine yakışır kraliyet cübbesi giysin!
Şehrine gidene kadar ,
yola çıkana kadar
, kraliyet cübbesi lekelenmesin, tamamen yeni olsun!”
Urşanabi onu alıp çamaşırhaneye getirdi. Keçeli
saçlarını suyla yıkadı . ellu gibi.
Hayvan derisini çıkardı ve deniz onu taşıdı ah.
Vücudunu ince yağla ıslattı,
ve kafasına yeni bir sargı yaptı.
Kendisine yakışır bir kraliyet cübbesi giydi.
Şehrine gidene kadar ,
yola çıkana kadar
kraliyet cübbesi lekesiz kaldı, tamamen temizdi.
Gılgamış ve Urşanabi kayığı
sakalladılar, magillu-gemiyi attılar ve yelken açtılar.
Uzaklardaki Utanapiştim’in karısı ona şöyle dedi:
“Gılgamış buraya bitkin ve bitkin bir halde geldi. Ülkesine (şerefle) dönmesi için ona
ne verebilirsin
?”
Sonra Gılgamış bir punting direği kaldırdı
ve tekneyi kıyıya çekti.
Utanapiştim Gılgamış’la konuşarak şöyle dedi:
“Gılgamış, buraya bitkin ve bitkin geldin. Ülkene dönmen için
sana ne verebilirim?
Sana gizli bir şeyi açıklayacağım, Gılgamış,
bir… Ben… Dikenleri elinize gül gibi
batacak olan şimşir gibi bir bitki var . Elleriniz o bitkiye ulaşırsa yeniden genç olacaksınız.”
Bunu duyan Gılgamış, bir kanal(!) (Apsu’ya)
açtı ve ayaklarına ağır taşlar bağladı.
Onu aşağı sürüklediler, Apsu’ya çektiler.
Eline batmasına rağmen bitkiyi aldı
ve ayağındaki ağır taşları keserek
dalgaların(?) onu kıyılarına fırlatmasına izin verdi.
Gılgamış, kayıkçı Urshanabi ile konuştu ve şöyle dedi:
“Urşanabi, bu bitki bir
insanın hayatta kalmasını(!)
ve yaşlı bir adama bitkiyi denemesi için yemesini sağlayın.
Bitkinin adı ‘Yaşlı Adam Genç Adam Oluyor.’ “
O zaman onu yerim ve gençliğimin durumuna geri dönerim.”
Yirmi ligde biraz yemek için ayrıldılar
, otuz ligde gece için durdular.
Bir pınarı ve sularının ne kadar soğuk olduğunu gören
Gılgamış, aşağı indi ve suda yıkanıyordu.
Bir yılan bitkinin kokusunu aldı,
sessizce geldi ve bitkiyi alıp götürdü.
Geri dönerken gövdesinden sarktı.’
O sırada Gılgamış oturdu, ağladı,
gözyaşları burnunun kenarından süzülüyordu.
“Bana akıl ver, ey kayıkçı Urşanabi!
Kimin için kollarımı çalıştırdım, Urşanabi!
Kimin için yüreğim kana bulandı!
Kendim için hiçbir iyilik sağlamadım,
ama ‘yerin aslanı’ için bir iyilik yaptım!”
Şimdi yüksek sular yirmi fersah öteye akıyor’
, ben kanalı açarken(?) Ekipmanımı çevirdim.
bunun içine (!).
Kendim için bir işaretleyici(?) olarak ne (hizmet edecek) bulabilirim!
(Deniz yolculuğundan) geri döneceğim ve tekneyi
kıyıda bırakacağım!”
Yirmi fersah sonra yiyecek için ayrıldılar
, otuz fersah sonra gece için durdular.
Uruk-Haven’e geldiler.
Gılgamış Urşanabi’ye dedi ki: kayıkçı :
“Yukarı Urşanabi, Uruk’un duvarına çık ve dolaş.
Temelini inceleyin, tuğla işçiliğini iyice inceleyin–
fırınlanmış tuğlanın tuğla yapısı (çekirdeği bile)
değildir ve Yedi Bilgenin kendisi planını ortaya koymadı mı!
Bir lig şehri, bir lig palmiye bahçeleri, bir lig ovaları, İştar Tapınağı’nın açık alanı(?),
üç lig ve Uruk’un açık alanı(?).
